Na powojenną architekturę socjalistycznej Czechosłowacji zasadniczo wpłynął system gospodarki centralnie planowanej, kontrolowanej przez interesy polityczne i sztywne pięcioletnie plany gospodarcze. Zawód architekta, który wcześniej był w większości niezależnym zajęciem twórczym i przedsiębiorczym, został również poddany kolektywizacji po 1948 r. W państwowych instytutach planowania architekci stali się zwykłymi pracownikami, których projekty były silnie zdeterminowane przez priorytety polityczne i ograniczenia dotyczące tego, co może wyprodukować przemysł budowlany. Jakie nowe wyzwania pojawiły się w wyniku ujednolicenia społecznego i normalizacji w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku? Główny nacisk położono na standaryzację i prefabrykację, duży wzrost skali oraz faworyzowanie niektórych producentów materiałów budowlanych. Architekci, mimo że uwikłani w splątany labirynt scentralizowanego socjalistycznego przemysłu budowlanego, „nauczyli się chodzić” i udało im się pokonać techniczne i ekonomiczne ograniczenia, czerpiąc z ciekawych impulsów z zagranicy (postmodernizm, high-tech, kontekst, ekologia itp.) oraz z własnej pomysłowości.